بساط ما ...

شعر گفتنم کاریُ‌ام نداره‌آ دایی

نگا کن اینجوری 

بیاه 

یک گوشه‌ی تمیز کنار حیاط ما

یک خوشه‌ی مویز کنار بساط ما

یک آسمان ستاره و یک ماه نیمه جان

شد میهمان سرزده‌ی اختلاط ما

ابر آمد و گرفت جلوی دیدگانشان 

می خواست ملتفت نشن از ارتباط ما

باران گرفت نم نم و نعمت بشد تمام

افزود مدتی به سرور و نشاط ما

شدت گرفت بارش و حقاً که گند زد

طغیان جوی آب مجاور بساط ما

قسمت نبود مثکه بساط و نشاط ما

باشد خودش گذر کند از انحطاط ما

:روند داستان کاملا تحت الشعاع قافیه ها بود و در واقه من بیگناهم :دی

یه ساعتم بیشتر طول نکشید سرودنش 

اره خلاصه .... کاری نداره ... فقط وقت میخواد ... در نتیجه شعرا اکثرا بیکار بودن یا اینکه بیکارا اکثرا شاعرن :دی