ﻓﮑﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺕ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﮐﺸﺖ...

ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﺻﻒ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺭﺍ
ﺍﻫﻞ ﻣﺤﺸﺮ ﺑﻪ ﻏﺒﻄﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺎﻣﺖ ﺭﺍ

ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯽ ﺁﯾﯽ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻢ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻫﺎ
ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻡ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﻣﯽ ﺷﻤﺎﺭﻡ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺎﻣﺖ ﺭﺍ

ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﻦ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺖ ﺭﺍ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻫﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﺍ

ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﺗﺼﻮﺭﻡ ﺍﯾﻨﻬﺎﺳﺖ: ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻗﯿﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﺯﺩ
ﺣﺪﺳﻢ ﺍﺯ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺗﻮﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﺮﺍﻣﺖ ﺭﺍ

ﺯﯾﺮ ﻫﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻧﻪ؛ ﺯﯾﺮ ﻃﻮﺑﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ
ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻢ ﮐﻨﯽ ﺯ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﻟﻄﻒ ﻣﺴﺘﺪﺍﻣﺖ ﺭﺍ

ﭘﯿﺶ ﺗﺮ ﻭﺍﻡ ﻋﺸﻖ ﺩﺍﺩﯼ ﺗﺎ ﺑﺨﺮﻡ ﺁﺑﺮﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ
ﻧﺎﻟﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﺑﺪﻫﻢ ﻗﺴﻂ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻣﺖ ﺭﺍ

ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻔﺪﯾﺪﻩ ﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﺏ ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﻘﯿﻦ ﺩﺍﺭﻡ
ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺕ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﯼ ﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺣﺎﻝ ﻋﺸﺎﻕ ﺗﺸﻨﻪ ﮐﺎﻣﺖ ﺭﺍ

ﺭﻭﯼ ﻧﯿﺰﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺖ
ﺩﻭﺩ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﻤﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﯾﺎﺩ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺸﺎﻣﺖ ﺭﺍ...

ﺍﺩﻋﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺕ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﮐﺸﺖ
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻡ ﺳﻮﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺍﮔﺮ ﭘﯿﺎﻣﺖ ﺭﺍ

کاظم بهمنی

با تشکر از منبع ...

التماس دعا